W tym roku Warka obchodzi jubileusz 700-lecia. Wspólne świętowanie jest dobrą okazją do zaprezentowania najważniejszych postaci, które przez 7 wieków odcisnęli swoje piętno na wielkiej historii nadpilickiego grodu.
W powstającym w Ratuszu Miejskim „Panteonie Bohaterów Warki” portret kolejnego bohatera – o. Rafała Chylińskiego odsłonili: Burmistrz Warki – Dariusz Gizka, Wiceburmistrz Warki – Teresa Knyzio, Dyrektor „Dworku na Długiej” – Andrzej Zaręba oraz autor portretów, warecki plastyk – Sławomir Ragan.
Dotychczas odsłonięto już 23 portrety (alfabetycznie): księdza Marcelego Ciemniewskiego, Stanisława Ciołka, Stefana Czarnieckiego, Karola Augusta Freyera, Aleksandra Gajewskiego, Adama Jarzębskiego, Józefa Jaszowskiego, Władysława Kononowicza, Wiktora Krawczyka, Zygmunta Ledóchowskiego, Władysława Luberta, Józefa Manczarskiego, Władysława Matlakowskiego, Stanisława Marciniaka, Stanisława Marcinowskiego, Józefa Pułaskiego, Kazimierza Pułaskiego, Marii Ropelewskiej, Jędrzeja Święcickiego Trojdena I, Piotra Wysockiego oraz Mikołaja Zieleńskiego.
Melchior Chyliński (późniejszy o. Rafał) urodził się w rodzinie drobnej
szlachty wielkopolskiej. Jego rodzicami byli Jan Arnolf Chyliński i Marianna
Małgorzata z Kierskich. Wychowany religijnie przez matkę, od dziecka
okazywał pobożność i miłosierdzie dla biednych. Uczył się w szkole jezuitów
w Poznaniu. W 1712 roku zaciągnął się do wojska, jako zwolennik króla
Stanisława Leszczyńskiego. Został oficerem i komendantem chorągwi.
W 1715 r. opuścił wojsko i wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentu-
alnych w Krakowie. Śluby wieczyste złożył 26 kwietnia 1716 roku,
aw czerwcu 1717 roku otrzymał święcenia kapłańskie.
O. Rafał posiadał zdolność łączenia posługi misyjnej z życiem ascetycznym.
Był cenionym spowiednikiem, kaznodzieją i opiekunem cierpiących,
ubogich i opuszczonych. Jego pobożność oraz miłosierdzie już za życia
zjednały mu opinię świętości.
Ostatnie piętnaście lat przebywał kolejno w Warce, w Krakowie
i w Łagiewnikach, które stały się później dzielnicą Łodzi. W Warce posługę
w klasztorze ojców franciszkanów pełnił w latach 1726-1728. W tym czasie
szczególną troską otaczał najuboższych mieszkańców miasta. W czasie
epidemii (1736–1738) udał się do Krakowa, by tam – mimo ryzyka
zakażenia – służyć chorym i umierającym. Nie dbając o swoje bezpieczeń-
stwo, spędzał w lazarecie dnie i noce, wykonując wszelkie posługi przy
chorych, pocieszając, spowiadając i przygotowując konających na śmierć.
Po dwóch latach, gdy epidemia w Krakowie ustała, powrócił do Łagiewnik,
gdzie opiekował się ubogimi, rozdając im jedzenie i ubranie. Pełną miłości
i pokory opiekę nad chorymi przerwała choroba, zmuszając go do pozosta-
nia w celi zakonnej. Zmarł 2 grudnia 1741 r. w Łagiewnikach koło Łodzi.
Tam znajdują się jego relikwie, do których pielgrzymki rozpoczęły się
niemal od razu po pogrzebie. Proces beatyfikacyjny, przerwany przez
rozbiory Polski, został wznowiony w naszych czasach. Ojca Rafała beatyfi-
kował 9 czerwca 1991 r. w Warszawie św. Jan Paweł II. W ikonografii
bł. Rafał przedstawiany jest w habicie franciszkańskim i ze stułą. Jego
atrybutami są: księga na stole, dyscyplina, krzyż.
