Jubileusz 700-lecia potwierdzenia nadania praw miejskich Warce to okazja aby przypomnieć wspaniałych ludzi budujących historię nadpilicznego grodu przez wieki. Z tej okazji w Ratuszu powstaje „Panteon bohaterów Warki”. Kolejną ważną dla naszego miasta postacią jest Władysław Matlakowski, którego portret został odsłonięty 28 czerwca w Urzędzie Miejskim.
Portret został odsłonięty przez potomków Władysława Matlakowskiego – Jacka Matlakowskiego i Adama Macieja Matlakowskiego, wiceburmistrz Teresę Knyzio oraz autora portretu Sławomira Ragana.
Jest to już 14 bohater zaprezentowany w wareckim Ratuszu, obok (alfabetycznie): księdza Marcelego Ciemniewskiego, Stefana Czarnieckiego, Karol August Freyer, Aleksandra Gajewskiego, Adam Jarzębski, Władysława Kononowicza, Wiktora Krawczyka, Władysława Luberta, Józefa Manczarskiego, Józefa Pułaskiego, Kazimierza Pułaskiego, księcia Trojdena I oraz Mikołaja Zieleńskiego.
Władysław Matlakowski urodził się 19 listopada 1850 r. jako syn rolnika, właściciela gospodarstwa nad Pilicą w Warce. Ukończył ze złotym medalem w 1875 r. Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1876 – 1882 został mianowany pierwszym asystentem przy prof. Aleksandrze Kosińskim. W 1882 r. Matlakowski został ordynatorem oddziału kobiecego, a następnie naczelnym ordynatorem oddziału chirurgicznego szpitala Dzieciątka Jezus. Jego główną zasługą było stworzenie wzorowej kliniki w której zastosował nowoczesną aseptykę. W 1885 r. ożenił się z Julią Zaborowską, córką Stanisława Grzymały-Zabrowskiego, właściciela majątku Zbijewo na Kujawach. Był miłośnikiem teatru, muzyki, literatury, rzeźby i architektury. Jako lekarz łączył w sobie wiedzę, sumienność i jak najbardziej ludzi stosunek do chorego. W 1883 r. spędził wczasy w Szmeksie, gdzie po raz pierwszy widział Tatry, tym razem od strony węgierskiej. Podhale poznał dopiero w 1886 r. kiedy za poradą Tytusa Chałubińskiego, wraz z żoną i synkiem wyjechał do Zakopanego, równocześnie z drugim entuzjastą Podhala, Stanisławem Witkiewiczem. Wybitne pogorszenie zdrowia nastąpiło w 1889 r. kiedy pracą nad siły starał się zgłuszyć ból po stracie ukochanego młodszego synka. W lipcu 1891 r. Matlakowski opuścił na zawsze Warszawę i udał się najpierw do majątku teścia, a następnie do Zakopanego wraz z rodziną, która powiększyła się o upragnioną córkę Katarzynę. Matlakowski rozmiłował się w Podhalu zarówno dla piękna gór jak i dla jego polskości. Pracował nad dziełem „Zdobienie i sprzęt ludu polskiego na Podhalu”, które ukazało się dopiero po jego śmierci w 1901 r. Drugim kapitalnym dziełem Matlakowskiego jest studium o Hamlecie (1895). Książka składa się z przekładu, równoległego do oryginału angielskiego i ze „wstępu” liczącego 417 stron. Po dłuższym pobycie w Zakopanem od jesieni 1891 r. do wiosny 1893 r., oraz lecie spędzonym na wsi stan zdrowia Matlakowskiego poprawił się. Pełen otuchy, jesienią tego roku powrócił raz jeszcze do Zakopanego, by poprawę tę utrwalić mając zamiar na stałe osiąść na wsi i zająć się gospodarstwem. Niestety bardzo sroga zima i wierność lekarskim zasadom powoduje, że Matlakowski udzielając pomocy licznym chorym mocno się przeziębił co wpłynęło na pogorszenie jego zdrowia. Umiera w dzień urodzin swojej córki czerwca 1895 r., w wieku zaledwie 45 lat.
